«در جهانی که وجود پلیدی و ظلمت را هیچ ریشه و قرار نیست، عاشورا در نهایت تشعشع سنگینی‌های فداکارانهٔ بی‌منتهایش، چون فروغی جاویدان هم‌چنان بر تارک تاریخ انسان و مجاهدت خونبار پیگیرش به‌جانب قلمرو آزادی خواهد درخشید و چون فجری صادق، پیام‌آور صبح تابناک سرنوشت «او» خواهد بود» («راه حسین، از انتشارات سازمان مجاهدین خلق ایران).

۱۴سدهٔ پیش، یزید نشسته بر منبر تزویر و ریا، ادعای ولایت می‌کرد و مست از قدرتی که گمان می‌کرد همیشگی است، مردم بی‌پناه را استثمار می‌کرد.

فقر و گرسنگی در همهٔ شهرها زندگی را بر مردم تباه کرده بود و در همین حال اطرافیان دربار ولایت یزید، با ثروت ناشی از غارت مردم زندگی‌های آن‌چنانی برهم زده بودند. فساد بیداد می‌کرد. تمامی قوانین حامی طبقهٔ ستمگر و حافظ سلطنت یزید بود. هر صدای مخالفی با سیاه‌چال و مرگ روبه‌رو می‌شد. خدا و اسلام بازیچهٔ دین‌پناهی یزید و بارگاهش برای توجیه بیدادگری و غارتگری آنها بود.

در این شرایط بود که امام حسین (ع) گفت: «این که شما دارید زندگی نیست. بردگی است و فساد و تباهی؛ و همهٔ این نکبتها را دست ظلم به‌شما تحمیل کرده. من می‌روم تا آن دست را قطع کنم، می‌روم تا ظلم را نابود کنم. این است راه من و این است هدف من».



امروز نیز در ایران، وارثان پلید یزید بر مسند قدرت تکیه زده‌اند. خامنه‌ای به‌پیروی از سلفش یزید، بر منبر تزویر و ریای ولایت فقیه نشسته و مردم را غارت می‌کند.

جانی‌ترین افراد را بالای امور قرار داده؛ جلاد۶۷ را بر کرسی ریاست‌جمهوری نظامش، آخوندی جانی را بر مسند قضاییهٔ خون‌ریزش و پاسداری چماقدار را به‌عنوان رئیس مجلس تبهکارانش گماشته. عده‌ای آدمکش را با‌عنوان «سردار» به‌عنوان سرکردهٔ نیروهای سرکوبگر و قاتلش قرار داده تا حامی کارگزارانش باشند که در هر شهر با فساد و غارتگری تسمه از گردهٔ مردم مظلوم می‌کشند.

فقر و نداری گریبان ۸۰میلیون ایرانی را گرفته و دربار خامنه‌ای هر روز شیوه‌یی جدید برای استثمار و چپاول بیشتر مردم طراحی می‌کند. یک روز بنزین را گران می‌کنند و موجی از گرانی جدید تمامی کالاها را در بر می‌گیرد. یک روز می‌گویند «جراحی اقتصادی» و ارز ترجیحی را حذف می‌کنند تا قیمت‌های نجومی، باز هم به‌طور سرسام‌آور بالا برود. یک روز یارانه را از روی دارو بر می‌دارند تا مردم حتی از دارو و درمان نیز محروم شوند و در برابر مرگ مجبور شوند دار و ندارشان را به‌پای خلیفهٔ ارتجاع بریزند. روزی که کرونا جهان را فراگرفته، یزید دوران به‌بهای ۵۰۰هزار قربانی از مردم ایران، آن را «فرصت و نعمت» می‌نامد و ورود واکسنهای معتبر را ممنوع می‌کند تا با قالب کردن واکسنهای قلابی خودش به مردم، باز هم دار و ندارشان را چپاول کند. بازنشستگان و معلمان و سایر اقشار حقوق‌شان ۴ تا ۵برابر زیر خط فقر است و وقتی در خیابان فریاد می‌زنند «زندگی، معیشت حق مسلم ماست»، پاسخ حرمله‌های خامنه‌ای به‌آنها باتون است و گاز اشک‌آور.



محیط‌زیست ایران طعمهٔ غارتگران شده و رودها، دریاچه‌ها و جنگل‌ها خشک می‌شوند. هوای آلودهٔ ناشی از مازوت، آب آلوده و بی‌پناهی در برابر سیل و زلزله ارمغان این حاکمیت فاسد برای مردم ایران است.

در چنین شرایطی مجاهدین نیز که آرزوی شایستگی در قدم گذاشتن در مسیر امام حسین را دارند، با پیروی از او، عاشوراگونه به‌پا خاسته‌اند تا دست یزید دوران را قطع کنند و ظلم را در ایران نابود سازند.

همان که برادر مجاهد مسعود رجوی می‌گوید: امام حسین و عاشورا که پیامش ترسیم کننده مرزهای انسانیت با مادون تاریخ انسان، یعنی با دنیای حیوانی است و خلاصه می‌شود در «عقیده و جهاد»، خاستگاه و سرچشمهٔ عقیدتی و سیاسی و به‌طور مشخص مشی مبارزاتی و استراتژی ماست. شکستن بن‌بست با حداکثر فداکاری، هر چه می‌خواهد شرایط تیره و تار باشد» (تاسوعای ۱۳۷۸).