Het christendom beschouwt Jezus niet alleen als de zoon van God in de oud-testamentische zin, maar ook als God de Zoon, wat deel uitmaakt van de drie-eenheid. Dit idee was mogelijk nog niet volledig ontwikkeld tijdens de tijd van de synoptische evangeliën (Matthäus, Marcus, Lukas). In het Nieuwe Testament zijn er teksten die zowel de goddelijkheid als de menselijkheid van Jezus benadrukken.

Een belangrijke tekst uit Matthäus 11:27 benadrukt de unieke relatie tussen Jezus en God, waarbij wederkerigheid in kennis en openbaring centraal staat. Deze wederkerigheid betekent echter niet gelijkheid; de vader blijft de hoogste autoriteit, zoals blijkt uit teksten waarin Jezus niet alles weet, bijvoorbeeld over het einde der tijden.

De macht van Jezus is ook beperkt, zoals blijkt uit Matthäus 20:23, waar Jezus zegt dat hij niet kan bepalen wie aan zijn rechter- of linkerhand zit in het koninkrijk. Jezus' rol was om de Messias te zijn en zijn nabijheid tot God als een opdracht te zien. Hij leerde zijn discipelen om volhardend te bidden en vertrouwen te hebben in Gods antwoord, wat zijn eigen houding weerspiegelde. Wie voldeed aan Gods opdracht mocht er zeker van zijn dat God zijn gebed zou verhoren. Jezus' instructies aan zijn discipelen tonen zijn beeld van God en zijn rol als Messias, waarbij hij God als het ware dwong om in te grijpen en het messiaanse rijk te brengen.