روز ۱۰مرداد یک روز مانده به پایان دولت آخوند روحانی و آغاز دولت جلاد۶۷، خامنه‌ای نمآهنگی پخش نشده را منتشر کرد با عنوان «عبرت آیندگان!» که در آن دربارهٔ رابطه با آمریکا به رفسنجانی حمله می‌کند. منظور خامنه‌ای از این نمآهنگ این است که ضمن شکاندن کاسه و کوزهٔ بن‌بست مذاکره بر سر جنازهٔ رفسنجانی و باندش، این‌طور وانمود کند که خودش از ابتدا مخالف این مذاکرات بوده است. انگار نه‌انگار که قبلاً بارها گفته من خودم ابتدا از طریق یک «واسطهٔ محترم!» (سلطان قابوس) مذاکره را شروع کردم!

در این میان روحانی هم ساکت ننشسته و پاسخ خامنه‌ای را می‌دهد که این‌طور که ما با سر وارد مذاکرات ژنو و اکنون وین شدیم، گام‌به‌گام زیر نظارت خود خامنه‌ای و با اجازه و هدایت او بوده (۱۰مرداد) و در آخرین گفتگوی تلویزیونی خود (۱۱مرداد) هم با لگدی به نمآهنگ «عبرت آیندگان» خامنه‌ای می‌گوید: «اگر الآن سال۹۲باشد باز من همین مسیر را می‌روم» و ضمن اعتراف به بن‌بست و بی‌راه‌حلی نظام استدلال می‌کند «چون غیر از این مسیری وجود ندارد».



اما «عبرت» واقعی چیست؟

«عبرت» رژیمی به ته خط رسیده است که طی ۴۲سال غارت و ستم و جنگ‌افروزی و تروریسم تمامی ذخایر استراتژیکش به ته رسیده است. عبرت نظامی در گل‌مانده است که آن‌قدر در ستیز با جبهه مقابل خود، یعنی مردم، مجاهدین و مقاومت ایران سائیده، مستهلک، خسته و فرسوده شده که در بحرانی‌ترین وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی خود به‌جای تلاش برای کاستن از تضادهای درونی، ولی‌فقیهش نمآهنگ آن‌چنانی علیه باند رقیب منتشر می‌کند؛ دفتر رفسنجانی هم با نشر نمآهنگی رفسنجانی را نشان می‌دهد که می‌گوید «به خامنه‌ای گفتم قیامت باید جواب دهید!»؛ و روحانی هم در آخرین روز ریاست جمهوری‌اش می‌گوید «چرا این‌قدر به‌صورت هم چنگ می‌کشیم؟!».



عبرت رژیمی است آن‌قدر پوسیده و ناتوان که حتی وقتی به گفتهٴ خودش «فرصت» تغییر دولت در آمریکا پیش می‌آید و همگی «ذوق‌زده» می‌شوند که سیاست مماشات برخواهد گشت، اما پشت میز گراندهتل حتی توان کمترین مانوری برای گرفتن امتیاز ندارد و این‌گونه فرصتها را از دست می‌دهد و هم‌چنان بین پتک تحریم و سندان خفگی دست و پا می‌زند.

عبرت رژیمی است که در برابر جامعه‌یی جوشان و انقلابی نمی‌تواند تکان بخورد و هر روز باید با درد و وحشت شاهد خیزش در یک شهر و استان باشد؛ و هر روز شعارهای «مرگ بر خامنه‌ای» چون نیزه‌هایی مرگ آفرین بر پیکر فرتوتش فرو رود و توان مهار قیام را نداشته باشد.

آری، این است «عبرت» واقعی! رژیمی گرفتار بحران «بی‌راه‌حلی» که در هیچ پهنه‌ای پاسخی واقعی برای حل تضادها و عبور از بحرانها ندارد و باید شاهد فرو رفتن لحظه به لحظهٔ تمامیتش در باتلاق مرگ و نابودی باشد.



و بالاخره «عبرت» واقعی این است که چه شاه و چه شیخ، هر چه هم ظلم و غارت و ستم کنند، هر چه هم چیفتن و گارد شاهنشاهی و موشک و پاسدار به خیابان‌ها گسیل کنند تا از انفجار جامعه و انقلاب و سرنگونی نجات یابند، تنها آب در هاون می‌کوبند و به‌دست خود، گور خود می‌کنند!