علی‌اکبر برادر بزرگتر من بود. خیلی باهوش و اهل هنر بود.کاملاً خودکفا بود. از طریق نقاشی، خطاطی، عکاسی و... درآمد داشت،...
علی‌اکبر برای نمایشگاه‌ مجاهدین در مدارس، دانشگاه‌ها وکارخانه‌ها، نقاشی می‌کشید. بعد از فوت پدر طالقانی هم طرحی از پدر کشید که پوستر شد ومی‌فروختند.
یک بار هم تابلویی از برادر مسعود در امجدیه کشید که دستشان را به سمت جمعیت بالا گرفته‌اند،...
یکی از همبندان علی‌اکبر در خاطره‌ای نوشته است:
در گوهردشت در سلولهای تنبیهی بودیم. علی اکبر، تصویر دیواری را کشیده بود که وسطش خراب شده و منظره یک سلسله کوه و دو پرنده بالای کوه‌ها پرواز می‌کردند، نقاشی را به دیوار نصب کرده بودیم.
بعد از چند روز شکنجه‌گر مسؤل بند شبانه وارد سلول شد.
به بچه‌ها گفت‌: «شما فکر می‌کنید ما هیچی نمی‌فهمیم و نمی‌دانیم چه غرضی از کارهایتان دارید؟
این دیوار که در تصویر کشیده شده همان حزب‌الله و پاسدارها هستند که توسط شما خراب و سوراخ شده و آن دشت و سرزمین سرسبز و خرم هم جامعه بی‌طبقه توحیدی است که شما به آن معتقدید‌!
آن دو پرنده که در آسمان در حال پروازند هم مسعود و مریم هستند.»