تغییر ساختار اقتصادی یا خلع ید از مردم ایران
اصلاح ساختار اقتصادی با برگشت به دوران قبل از ملی شدن صنعت نفت
(نگاهی به الگوهای استعماری «بای‌بک» و IPC)
بحث ما در این گزارش متمرکز است روی این نکته که با توجه به تغییرات سیاسی‌ای که در کشورهای دیگر فرضا آمریکا اتفاق می‌افتد و فرضا سیاست قدرت‌های بزرگ نسبت به رژیم ممکنه تغییر کند، این وسط وضعیت مردم ایران چه میشود؟
و پاسخ به این سوال البته خیلی ساده‌است چرا؟
چون در مملکتی که؛
اولا تمامی قدرت سیاسی را که در اصل متعلق به مردم است میدهند دست یک آدم غیرمنتخب به اسم ولی‌فقیه
و ثانیا تمامی مالکیت‌ سرمایه‌ها و منابع ملی و سرزمینی را به نفع سپاه و بنیادهای بیت خامنه‌ای و آستان‌قدس مصادره می کنند،
خیلی طبیعی ست که دیر یا زود کار به بحران اجتماعی، شورش، قیام و انقلاب بکشد کما اینکه همین الان هم کار به قیام کشیده و اگر کرونا وارد نشده بود، از قیام آبان و دی ۹۸ تا الان چند قیام دیگر پا گرفته بود و رژیم را آش و لاش کرده بود!
حالا آنطرف آبی‌ها و مماشات گرها خوششان بیاید یا بدشان بیاید،
وقتی مردم نه نان دارند نه آب دارند نه مسکن و نه شغل و نه کاسبی
وقتی که مملکت نه صنعت دارد و نه کشاورزی
وقتی که مملکت نود و چند درصدش یه طرف هستند و ۵- ۶ درصدش یک طرف دیگر
وقتی که بیشتر از نیمی از مردم زیرخط فقر هستند
وقتی ۱۴ میلیون کارگر عاصی و گرسنه ایرانی که با خانواده‌هایشان میشوند حدود ۵۰ میلیون نفر زیر خط فقر هستند!
وقتی که ۴ – ۵ میلیون پرسنل دولت اعم از بازنشسته و شاغل و معلم و پرستار که با خانواده‌هایشان میشوند حدود ۱۰ – ۱۲ میلیون نفر و همگی هم زیر خط فقر هستند!
وقتی توی همین ۶۰ – ۷۰ میلیون نفری که شمردم چند میلیون جوان تحصیل کرده و بیکار وجود دارد!
وقتی که نیمی از جمعیت ایران یعنی زنان از تمامی حقوق انسانی خودشان محروم هستند!
چه کسی باور می کند که این رژیم میتواند با کمک مماشات گرایی که حتی توان دفاع عملی از منافع خودشان در برابر دیپلمات تروریست‌های همین رژیم در اروپا و در خانه خودشان را درست و حسابی ندارند، بتوانند به رژیم برای درهم شکستن قیام مردم ایران کمک کنند!؟؟
حرف اصلی البته این است. اما برای اینکه کمی هم بیشتر با شرایط عینی جامعه خودمان آشنا بشویم، نگاهی می کنیم به تغییرات ساختاری‌ای که رژیم در اقتصادش و بویژه در بودجه نویسی‌اش ایجاد کرده....