قیام از قرنطینه کرونا بیرون آمد
گزارش این هفته اختصاص دارد به تاثیر کرونا روی قیام و البته تاثیر قیام روی کرونا!!
بله اگه کرونا روی قیام تاثیر منفی گذاشت و به قول معروف فتیله قیامو پایین کشید، اما الان خوشحالم که بگم قیام هم روی کرونا تاثیرگذاریشو شروع کرده و داره کرونا رو پس میزنه!
چطور؟
الان عرض می‌کنم
با درگذشت شجریان و تظاهراتی که شب اول با شعار مرگ بر دیکتاتور در تهران بوقوع پیوست، جامعه ما شاهد موجی از حرکت‌ها و تجمع‌های اعتراضی مردمی بود که تا الان هم کم و بیش ادامه داره.
در این چند روزه البته اونچه که بیشتر از همه به چشم می‌خوره دو نکته بود:
یکی تلاش مردم برای ایجاد تجمع و حرکت‌های اعتراضی به همین مناسبت
و یکی هم تلاش رژیم برای جلوگیری از ایجاد هر گونه تجمع مردم.
انگار که یک مسابقه یا شاید بهتر بگم یک مبارزه‌ای هست بین رژیم و مردم.
مردم میخوان جمع بشن و شعار بدن و تظاهرات کنن و حرف دلشونو بزنن
رژیم هم تلاش می کنه تا اونجا که میتونه از حرکت‌های مردمی جلوگیری کنه
اجازه بدید همین مسابقه یا مبارزه رو یه خرده بیشتر بازکنم تا بعد بتونیم بریم سر اصل مطلب و نتیجه‌گیری.
اگه از همون روز اول، یعنی پنجشنبه ۱۷مهر شروع کنیم می‌بینیم که اولین تجمع جدی مردم در برابر بیمارستان جم بود که حوالی غروب به یک گردهمایی نسبتا بزرگ با شعار مرگ بر دیکتاتور تبدیل شد و این البته همون مرز سرخی بود که مردم در همون اولین گام ازش عبور کردند و رژیم هم اتفاقا از همین شعار به شدت وحشت داشت. خب این اولین گام بود.
گام دومو رژیم برداشت و با حیله و فریب جنازه رو شبانه به بهشت زهرا منتقل کرد و امکان یک تشییع جنازه مردمی رو از مردم گرفت، وضعیتی که حقیقتا می تونست به یه حرکت بزرگ ضد دیکتاتوری توسط مردم شورشی ما تبدیل بشه!
در گام‌های بعدی هم با انتقال مخفیانه جنازه به فرودگاه و ممنوعیت سفر به مشهد و بعدهم انتقال مخفیانه جنازه از فرودگاه مشهد تا مقبره فردوسی بازم امکان ایجاد یک تجمع مردمی رو از بین برد
در حالی‌که اگر رژیم امکان تشییع جنازه به شکل معمولشو می داد بدون شک خامنه‌ای با یک تظاهرات بزرگ ضد نظام روبرو می شد.
در تمام این مراحل خامنه‌ای تلاش کرد با یخ کرونا، حرکت مردمو منجمد کنه یعنی همین‌کاری که توی این یکسال اخیر زیاد کرده.
نهایتا هم با بستن در آرامگاه فردوسی و بستن راه‌های منتهی به توس خواست از تجمع بزرگ مردم در اونجا جلوگیری کنه!
رژیم حتی اینتر نت منطقه توس رو هم مختل کرد.
خامنه‌ای انبوهی از مزدوران لباس شخصی و غیرشخصیش رو هم وارد محل کرد و بعد هم تلاش کرد با وارد کردن وزرا و گارد احترام و چندراس آخوند حکومتی، فضا رو در دست بگیره و با خصوصی کردن مراسم تدفین و با حضور فقط صد و چهل ـ پنجاه‌نفر سرو ته قضیه رو هم بیاره!
به هرحال مردم بیرون آرامگاه تونستن به هر شکلی جمع بشن و با همخوانی سروده مرغ سحر، و حتی با هو کردن وزیر ارشاد سانسورچی رژیم تا حدی پاسخ رژیمو بدن.
و این در واقع تصویر دقیقتری از اون چیزی بود که طی ۴۸ ساعت اول درگذشت شجریان اتفاق افتاد.
خب این تصویرو داشته باشید تا بریم سراغ چندتا تصویر دیگه.
احتمالا یادتونه که چند روز قبل از فوت استاد شجریان، مردم بازم به یه بهانه دیگه ریختن توی خیابونا و فضای کرونا زده شهرو بهم زدن. منظورم پیروزی تیم پرسپولیس توی مسابقات باشگاه‌های آسیاست. اونجا هم شعارهای ضدحکومتی موج می‌زد یعنی فارغ از بحث این تیم و اون تیم و این قبیل حرفها، مردم از فرصت یه گردهمایی ساده استفاده کردن و به نوعی حرفشونو به دیکتاتور زدن.
بریم سراغ یه تصویر دیگه.
اگه یادتون باشه قبل از اونهم ما چند حرکت اعتراضی و اعتصاب کارگری داشتیم که اونجا هم مردم تونسته بودن فضای کرونایی و ضدقیامی‌ای رو که رژیم ترویج می‌کنه بشکنن و تجمع اعتراضی داشته باشن.
حتما اعتصاب نفتگران جنوبو یادتون هست که اونم مدتی پیش از این برگزار شد و در واقع یکی از اولین حرکت‌های اعتراضی جامعه پس از کرونا گرفتن قیام! بود که برگزار شد!
یعنی ببینید از همون اعتصاب نفتگرها تا برسیم به اعتراضات کارگری و بعد هم حرکت‌ تقریبا بزرگ و نسبتا سراسری بعد از پیروزی اون تیم فوتبال، چند گام طی شد تا رسیدیم به شعار مرگ بر دیکتاتور در تجمع جلوی بیمارستان جم تهران در روز ۱۷ مهر!
به این میگن پیروزی گام به گام قیام بر ویروس کرونا!
اینطوری بود که «قیام» از قرنطینه کرونا با بهبودی نسبی اما به هر حال فعال و تاثیرگذار خارج شد.
مبارکه انشااله!
خب حالا اگه اجازه بدید یه خرده لنز دوربینمونو بازتر کنیم و به افق‌ دورتری نگاه کنیم.
اگه یادتون باشه پارسال همین ماه‌ها (حالا با کمی اینور ـ اونور) توی عراق و لبنان و ایران،
قیام بود که پشت قیام اتفاق می افتاد و ارکان دیکتاتوری آخوندها حسابی به لرزه درآمده بود.
توی لبنان مردم فرشو از زیرپای حزب‌الشیطان و رژیم کشیده بودن.
توی عراق که اساسا رژیم رفته بود توی لاک دفاعی و قیام عراق و انقلاب اکتبر عراق بساط رژیمو حسابی به‌هم ریخته بود،
تازه اینها مال قبل از به هلاکت رسیدن قاسم سلیمانی در دی‌ماهه که تمام کاسه کوزه رژیم درهم شکست.
توی ایران خودمون هم که الحمداله مردم با قیام بزرگ آبان ۹۸ حسابی رژیمو زمینگیر کرده بودن و با قیام دی حال رژیمو گرفته بودن،
اما یه مرتبه کرونا اومد و همه چیزو منجمد کرد! یعنی یه پوسته یخی خیلی ضخیم کشید روی پوست شهر. شهر که میگم منظورم کل مملکت و منطقه‌است.
و اینطوری بود که قیام بزرگ سه کشور (ایران و عراق و لبنان) رفت به قرنطینه!!!
رژیم یه نفس راحت کشید و تا اونجایی هم که تونست تلاش کرد با بلای کرونا هرچی بیشتر میشه از مردم تلفات بگیره تا شاید کمر قیامو زیر بار کرونا بشکنه!
روزهای سخت و تنهایی مردم و قیام، حدود تقریبا ۷ ـ ۸ ماهی طول کشید.
خب اولین جایی که قیام تونست از قرنطینه کرونا خارج بشه کجا بود؟
اگه اشتباه نکنم عراق بود که دوباره مردمش قیام‌ و شورش‌هاشونو شروع کردن
بعدش هم لبنان بود که بویژه بعد از انفجار بندر بیروت مردم دوباره ریختن توی خیابونها و کاسه و کوزه رژیمو به‌هم زدن.
و الان هم ایران خودمونه که بالاخره تونست اون پوسته ضخیم یخی رو که رژیم به اسم کرونا روی قیام انداخته بود، بشکنه و فضا رو دوباره قیامی کنه.
و اینطوریه که حالا میشه گفت: «قیام» بزرگ مردم ایران و ملل منطقه تونست به سلامت از قرنطینه کرونا خارج بشه و به کوری چشم دیکتاتور دوباره بیاد و صحنه رو به دست بگیره!
توی این ۷ ـ ۸ ـ ۱۰ ماه البته رژیم مثل جاده یکطرفه برای خودش جولون می داد، هروقت دلش می‌خواست تجمع برگزار می کرد، هرجور دلش می خواست مردمو می فرستاد روی میدون مین کرونا، و بعد هم با تلفات گرفتن از مردم خوشحال بود که بساط قیامو جمع یا حداقل کنترل کرده اما متقابلا مردم تا میخواستن یه حرکت اعتراضی بکنن دیکتاتور می گفت کروناست! هیس! برید جمع نشید!!
اما حالا امروز میشه گفت مردم اون جاده یکطرفه رو خودشون به نام نامی خودشون دوطرفه کردن و ماشین قیام دوباره راه افتاد!
طبعا حفظ سلامت و رعایت‌های بهداشتی سرجای خودش حتما باید توسط مردممون رعایت بشه،
اما این هیچ منافاتی با ادامه قیام نداره. یعنی اونطوری که دیکتاتور میگه نیست و از حالا به بعد باید تا میشه ماشین قیامو دوباره شارژ کرد.