Şöyle bir bakalım basınımıza.
Bölünmüş, kamplaşmış, ayrışmış.
Biz gazetecilerin bir çatı altında toplandığımız cemiyetlerimiz vardır.
Gazeteciler Cemiyetleri.
Bugün, siyasi iktidarın konfederasyon çatısı altında toplayıp kontrol altına aldığı.
Kınamalar bile artık cemiyetler adına değil, konfederasyonlar adına yapılıyor.
Yetkisiz yetkili misali.
Aklıma gelmişken sorgulamadan geçemek istemiyorum. Sahi ya...Erzurum’da kaç gazeteciler cemiyeti var?
Ben söyleyeyim...Tamı tamına Üç tane.
Bir avuç Erzurum da, basın üçe bölünmüş halde.
Birbirlerine Gürz atıp duruyorlar.
Her cemiyet ayrı telden çalıyor, gazetecilik başarı ödüllerini de kendi aralarında pay edip, siyasi ve bürokrasiye kimlik mesajı verip duruyorlar.
Yani Ulufe dağıtıyor.
Kendileri çalıp kendileri oynuyor.
Şehirde bir cemiyet kültürü, saygınlığı ve etiği kalmamış.
Bu şehirde (Erzurum da) valinin ciddiye aldığı bir tane cemiyet gösterebilir misiniz?
Ya da gidip oturduğu, fikir alış verişi yaptığı.
Oturma demişken, bu üç cemiyetten biri var ki, yıllardır kapısında kilit var.
İsteseniz de gidip oturamazsınız.
Sadece yönetimin zaman zaman toplandığı, başarı ödüllerini belirlemek için mekân olarak kullandığı.
Faal olmayan, hiçbir üyesinin gidemediği, çay dahi içemediği ve onlarca lira kira borcu bulunan.
Kamu yararına dernek olma adına siyasi erke eğilen.
Onu da becerememiş ya.
Ama basınımıza bakarsan öyle temiz ki.
Kirli ilişkilerden o kadar uzak ki.
Tertemiz.
Tıpkı bir beyaz kâğıt gibi. Kalem gibi...
Sanki kimse, siyasi, ekonomik ya da bir başka amaç uğruna mesleğinin onurunu satmamış.
Eğilmemiş, siyasilerin kuyruğunda, boynunda fotoğraf makinesi, omzunda kamerasıyla Hacivatlık yapmamış.
Yazımın başlığı “Her yerde her şey olanlar”.
Bu söz; şair Hilmi Yavuz’a ait.
Bu söz bizi o kadar güzel özetliyor ki.
Ortalık her yerde her şey olanlar ile dolu.
Sanıyorum başka söze gerek yok.