W twórczości Józefa Chełmońskiego chodziło nie tyle o rekonstrukcję widzianego świata, lecz oddanie nastroju, czyli rzeczy najtrudniejszej w sztuce. Ponadto siła twórczości Chełmońskiego jest skryta w doskonałych próbach ukazania pojęć ogólnych. Ponadto Chełmoński posiadał fenomenalną pamięć wizualną, raz dostrzeżony przez artystę przedmiot był przez niego zapamiętany niemal detalicznie, powiedzielibyśmy dzisiaj, że artysta archiwizował to, co dostrzegł po jednym zeskanowaniu i zapisaniu widoku na twardym dysku swej pamięci. W każdej dowolnej chwili artysta potrafił „wywołać” z pamięci to, co zobaczył i umieścić w obrazie. Jak wspomina Adam Chmielowski, Chełmoński był jedynym znanym mu malarzem, który nie potrzebował wspomagać się szkicownikiem podczas malowania.