İstanbul Edebiyat Evi bünyesindeki Kıraathane Kitapları'nın "bağırmayan" yazarlara ve "bağırmayan" kitaplara özel bir düşkünlüğü var. Fransız yazar Pierre Michon'un külliyatını Türkçeye kazandırma işine de biraz bu yüzden giriştik. Kralın Bedenleri'nden sonra Üstatlar ve Hizmetkârlar'ı da Orçun Türkay'ın çevirisiyle yayımladık. Sırada Küçücük Hayatlar ve Onbirler var.

Fakat Michon'u yayımlamak bize, onun aslında bizdeki hakim duygunun aksine pek de öyle "kısık sesli" bir yazar olmadığını hissettirdi. Çevirmeni kadar okurundan da maharet bekleyen bir üslup ustası Michon ve aslında "yüksek sesli edebiyat" yapıyor, en azından yüksek sesle okunmayı isteyen metinler sunuyor bize.

Sözü burada, Üstatlar ve Hizmetkarlar'ın editörlüğünü yapan Levent Yılmaz'a bırakıyoruz:

Michon aslında fısıltıların, mırıltıların olduğu kadar avaz avaz çığlıkların, bağırışların, toplu halde konuşmaların da yazarı. Bir de tabii, kendi kendine konuşmanın, sessiz sessiz, içinden. Goya, Watteau ve Piero della Francesca etrafına örülen Üstatlar ve Hizmetkarlar’ı yüksek sesle okumadıkça, dünyaya hem alaycı hem de imrenerek bakan bu büyük üslup ustasını anlamak bayağı zor. Küçücük Hayatlar’dan bu yana, küçücük olmayan, gayet büyük büyük edebi mücevherler çıkarıyor ortaya; insan hakiki edebiyatla karşılaşıyor, ferahlıyor, büyük bir nefes alıyor.

Levent Yılmaz'dan Michon'a odaklanan bir edebiyat konuşması.