W obrazach Alfreda Wierusza–Kowalskiego widać ogromną szczerość wypowiedzi, jakiś intymny motyw wywołany z pamięci wczesnego dzieciństwa, pod pędzlem artysty, te wspomnienia nabierają magicznego wymiaru, pełnego zagadek i tajemnic. Samotne basiory pośród w pokrytych śniegiem stepów są wyczarowane przez artystę w sposób mistrzowski. Trudno się też dziwić, że malarz wykonuje szereg obrazów o tej tematyce, zmienia detale, niuansuje scenerię, jednak główny aktor tych scen pozostaje niezmienny: to samotny basior, który przygląda się stadu lub obserwuje z oddali osiedla ludzkie. Dzisiaj ten motyw zostaje odczytany alegorycznie, samotny wilk przyrównywany jest do losu człowieka, który przeciwstawia się grupie, jest samotnikiem, znającym własną siłę i determinację.