روز یکشنبه ۱۸خرداد، رسانه‌های منطقه‌یی از تظاهرات مردم سوریه خبر دادند که خواستار اخراج رژیم آخوندی از کشورشان بودند. البته این اولین بار نیست که مردم سوریه علیه دخالت‌های جنایتکارانهٔ آخوندهای حاکم بر ایران و پاسدارا نشان دست به‌تظاهرات می‌زنند. اما این اولین بار است که مردم شهر سویدا از مناطق تحت کنترل بشار اسد که جمعیت آن عمدتاً علوی هستند مبادرت به‌تظاهرات اعتراضی علیه رژیم آخوندی و بشار اسد می‌کنند. تظاهر کنندگان شعار می‌دادند: سوریه آزاد، آزاد، رژیم ایران اخراج اخراج، بشار اسد برو گمشو و سوریه مال ماست و نه مال خاندان اسد».



شایان توجه و بسیار معنی‌دار است که درست در همان روزی که مردم شیعه در سوریه علیه رژیم آخوندی و دیکتاتور خون‌ریز سوریه به‌خیابان‌ها ریخته بودند و فریاد خشم و اعتراض سر می‌دادند، در عراق، لبنان و افغانستان هم حرکتهای گستردهٔ مردم معترض علیه دخالت‌های نظام ولایت فقیه در این کشورها جریان داشت.



از سوریه و عراق تا لبنان و افغانستان رو در روی رژیم
در عراق و در دور جدید تظاهرات، مردم و جوانان شورشی از بغداد تا نجف و کربلا و از بابل تا دیوانیه و ناصریه مردم به‌خیابان‌ها آمده بودند و ضمن درگیری با نیروهای سرکوبگر، خواستار برچیده شدن سلطهٔ باندها و دستجات وابسته به‌رژیم آخوندی در میهنشان بودند.



در افغانستان نیز مردم در شهرهای کابل و هلمند، طی تظاهرات خشمگینانه‌یی کشتار وحشیانه دهها تن از مهاجران افغان و به‌رگبار بستن و انداختن آنها به‌رودخانه را محکوم کردند و هم‌چنین خشم و نفرت خود را از حمله نیروی انتظامی رژیم به‌خودرو حامل مهاجران افغان در یزد ابراز کردند. حادثهٔ فجیعی که در آن چند نفر زنده زنده در آتش سوختند.



در لبنان نیز هزاران تن از مردم خشمگین در بیروت و برخی دیگر از شهرهای این کشور به‌خیابان‌ها سرازیر شدند و خواستار خلع‌سلاح حزب‌الله شدند که با اجرای سیاست‌ها و توطئه‌های دیکته شده از جانب رژیم آخوندی، لبنان را به‌ورطهٴ ناامنی و فقر و ورشکستگی کشانده است.



طرد و انزوا از بالا و از پایین
همه می‌دانند که رژیم از سوی جامعهٔ بین‌المللی و تقریباً از جانب همهٔ کشورهای جهان طرد شده و در نهایت انزوا قرار دارد؛ چند کشور روابط خودشان را با رژیم را قطع کرده‌اند و برخی نیز روابط و مناسبات خود را به‌حداقل رسانده‌اند. رژیم آخوندی در توجیه این وضعیت معمولاً ادعا می‌کرد که به‌رغم طرد از جانب دولتها، از همبستگی و حمایت ملتها برخوردار است. اما اکنون این واقعیت در برابر انظار همهٔ دنیا قرار گرفته که ملتها بسا بیش از دولتها، از رژیم آخوندی متنفرند و آن را طرد می‌کنند.



پدیدهٔ جدید در انزوای منطقه‌یی رژیم، تنگ‌تر شدن عرصه بر رژیم از پایین و قاعدهٔ اجتماعی کشورهایی است که رژیم آنها را عمق استراتژیک خود تلقی می‌کرد و برای حفظ آن هزینه‌های نجومی داده که به‌اعتراف فلاحت‌پیشه، عضو پیشین مجلس ارتجاع تنها در سوریه بالغ بر ۳۰میلیارد دلار است؛ علاوه بر آن با نفله کردن بسیاری از پاسدارانش و در رأس آنها پاسدار قاسم سلیمانی بهای سنگینی در این رابطه پرداخته است.



اما اکنون مردم همان کشورهایی که رژیم ولایت فقیه آنها را قلمرو خود تلقی می‌کرد و به‌خصوص مردم شیعهٔ آن کشورها را مسخر خود می‌دانست، همانها اکنون بیش از سایر هموطنان خود پرچم شورش و قیام علیه رژیم و دست‌نشاندگان آن برافراشته‌اند.



به این ترتیب رژیم هم از بالا توسط دولتها طرد شده و هم از پایین توسط ملتها مورد خشم و تنفر قرار گرفته است. این واقعیت به‌یمن افشاگریهای مقاومت ایران محقق شده و بر اساس تجاربی خونبار، مردم منطقه به‌یک باور مشترک رسیده‌اند که تضاد اصلی منطقه و عامل اصلی بحران و تفرقه و آشوب و فقر و فساد در هر یک از کشورها، حضور و نفوذ رژیم آخوندی است که توسط نیروهای مزدور و دست‌نشانده محلی اعمال می‌شود و تا وقتی از رژیم خلع ید نشود، این منطقهٔ پرآشوب رنگ ثبات و آرامش نخواهد دید.