خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت ایران، در ابتدای سخنرانی نوروزی سال۱۴۰۰ خود گفت: «خجسته باد آغاز سالی که طلیعهٔ دوران قیام و سرنگونی است، تیک‌تاک تحویل سال، صدای پای قیام‌کنندگان برای سرنگونی استبداد مذهبی است، برای یک جمهوری دموکراتیک، مستقل و مبتنی بر جدایی دین از دولت، برای یک ایران آزاد بدون شاه و شیخ و بدون وابستگی به‌استبداد. »...

این بیان عطف به وضعیت کنونی سیاسی اجتماعی ایران است. جامعه‌یی عاصی از فقر، تورم، فساد نهادینه، جنایت، سرکوب، کرونا و نفی هر گونه آزادی. جامعه‌یی که در آن، پایینی‌ها طبقهٔ حاکمه را نمی‌خواهند و طبقهٔ فاسد حاکم نیز نه می‌خواهد و نه می‌تواند پاسخگوی این جامعه عاصی باشد. خانم رجوی دربارهٔ نتیجهٔ این وضعیت گفت: «امروز رژیم ولایت فقیه در چنان وضعیت وخیمی است که در ۴۰سال گذشته نظیر ندارد؛ دولت آخوند روحانی فلج شده و از پا افتاده است». کمااین که خبرگزاری آسوشیتدپرس نیز گزارش داد: «یک سال نو در ایران، اما بحرانهای نظام دست نخورده باقیست!» (۳۰ اسفند).



خانم رجوی دربارهٔ تحولات بین‌المللی گفت: «رژیم در بن‌بست و در وحشت بود و به تغییر دولت در آمریکا دل خوش کرده بود... و (آخوندها) به انتخابات آمریکا دخیل بستند و نذر و نیازها کردند اما پس از گذشت ۳ماه از شروع کار رئیس‌جمهور جدید آمریکا روشن شد که بازگشت به تعادل و وضعیت پیشین غیرممکن است و دیگر آب خوش از گلوی رژیم پایین نخواهد رفت».

تغییر دولت در آمریکا همان سرابی بود که روحانی از آن تحت «فرصت» یاد می‌کرد و با تأیید خامنه‌ای حتی بودجهٔ ۱۴۰۰ را بر اساس فروش ۲میلیون و ۳۰۰هزار بشکه بسته بود؛ همان که در رؤیاهایشان می‌دیدند که باز هم امداد غیبی هم‌چون برجام ۲۰۱۵ عصای زیر بغل نظام شده باشد؛ اما این رؤیاها همه پوچ و معکوس از کار در آمده است. کافیست به مواضع بالاترین سطوح سیاسی در آمریکا، اروپا، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و کشورهای منطقه در همین روزها نگاه کنیم که جملگی بر روی «حسابرسی» از رژیم ایران انگشت می‌گذارند؛ و دولت آمریکا هم تا این لحظه نه‌تنها هیچ تحریمی را لغو نکرده، بلکه شکنجه‌گران سپاه را به‌جرم نقض حقوق‌بشر مردم ایران به لیست تحریم‌ها افزوده و با دستور رئیس‌جمهور این کشور، اقدام به بمباران سنگین مواضع نیروهای رژیم در سوریه کرده است.



همین ترکیدن بادکنک رؤیای بازگشت مماشات است که باعث می‌شود روحانی تنها راه‌حل را زهرخوریهای بیشتر عنوان کرده و بنالد: «لازمهٔ دستیابی به هدف ثبات اقتصادی! تعامل سازنده با جهان است» و بعد هم دون کیشوت‌وار لاف بزند: «امروز دشمنان نظام ناچارند دوباره به مسیر تعامل با نظام بازگردند!» (۳۰ اسفند).

واقعیت این بن‌بست همان است که خانم رجوی می‌گوید: «اوضاع از هر طرف که بچرخد، آنچه در کمین آخوندهاست، قیام است و سرنگونی است» (سخنرانی نوروزی ۱۴۰۰).

رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت به وضعیت درهم شکستهٔ اقتصادی و خفگی ناشی از آن هم پرداخت و گفت: «در عرصه اقتصادی هم، کارشناسان رژیم پی‌در پی اعتراف می‌کنند که به‌آخر خط رسیده‌اند. اما حقیقت از این هم فراتر است: این ناقوس سرنگونی آخوندهاست که به‌صدا درآمده است».



همین واقعیت را می‌شد در حرف‌های روحانی هم دید که با سرخوردگی می‌گفت: «سال ۱۳۹۹ بدترین سال از نظر فروش نفت طی ۶۰سال گذشته بود. من در طول ۴۲سالی که از انقلاب می‌گذرد، از نظر تنگنا و محدودیت اقتصادی، سالی به‌سختی و دشواری سال۱۳۹۹ به‌یاد ندارم. از نظر مالی در تنگنا بودیم» (۳۰ اسفند)؛ و خامنه‌ای هم درمانده و سرشکسته به شکست شعار مسخره‌اش در سال گذشته اعتراف کرد که «شعار سال۹۹ شعار «جهش تولید» بود که باید بگویم... نتیجهٔ آن در اقتصاد عمومی و معیشت مردم مشهود نشد، یعنی حرکتی احساس نشد».



ضربه امواج بحرانها بر یک کشتی پوسیده
این وضعیت درهم شکسته، در شرایطی است که تشتت درونی رژیم و جنگ گرگهای نظام بر سر نمایش انتخابات۱۴۰۰ هر روز اوج تازه‌یی می‌گیرد. تا جایی که حتی در پیامهای نوروزی خامنه‌ای و روحانی، شاهد به هم تاختن آنها به یکدیگر هستیم.

خامنه‌ای که زمینهٔ حذف کامل باند روحانی را مهیا کرده گفت: «مدیریت‌های جدیدی سر کار خواهند آمد، تازه‌نفس، ان‌شاءالله وارد مدیریت اجرایی کشور بشوند. بنا بر این انتخابات، این سال را بسیار مهم و حساس می‌کند».

روحانی هم با طعنه به خامنه‌ای و در حالی که سنگ مردم را به سینه می‌زد بر «انتخابات پرشور و مشارکت حداکثری» تأکید می‌کرد، خلیفهٔ ارتجاع را از حذف باند خود برحذر داشت.

رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت دربارهٔ تناقض خامنه‌ای در زمینهٔ انتخابات گفت: «تناقض خامنه‌ای در این است که از یک‌طرف برای نمایش انتخابات، تنور گرم و داغ می‌خواهد اما از طرف دیگر در پی آن است که گماشته و کاندیدای خودش را به تنور بچسباند».



انفجار در تقدیر
خانم رجوی در یکی از فرازهای سخنرانی خود، دربارهٔ وضعیت انفجاری جامعه ایران از جمله گفت: «در سالی که گذشت... شورشگران و کانون‌های شورشی شعله را روشن نگه‌داشتند و در پایان سال از سراوان و سیستان و بلوچستان زبانه کشید. »...

این واقعیت از یک‌سو با اعتراضات سراسری پیوسته و رو به‌گسترش بازنشستگان و اقشار محروم طی ۳ماه گذشته نمایان گردید و از سوی دیگر از نظر رادیکالیسم و عمق، در قیام مردم سیستان و بلوچستان ظاهر شد. قیامی که از همان نخستین ساعات کار با تسخیر پایگاههای سپاه و منهدم کردن خودروها و موتورهای مزدوران سرکوبگر آغاز شد تا جایی که استاندار وحشت‌زدهٔ رژیم نالید: «اگر خدای نکرده اتفاق ناخوشایندی بیفتد، خشک و‌تر، اصول‌گرا و اصلاح‌طلب و (همهٔ) مسئولان با هم می‌سوزند» چرا که «دشمن در حال آتش‌افروزی است!» (موهبتی-۷ اسفند).



واقعیتی بزرگ
بر اساس همین واقعیت‌هاست که خانم مریم رجوی در سخنرانی نوروزی خود جمعبندی کرد: «جامعه ایران در یک موقعیت انقلابی است و آمادگی اجتماعی برای سرنگونی رژیم تردید برنمی‌دارد... امروز رژیم ولایت فقیه در چنان وضعیت وخیمی است که در ۴۰سال گذشته نظیر ندارد... آخوندها صدای پای قیام‌کنندگانی که می‌آیند تا زمستان ستم و سرکوب و فقر و غارت را براندازند، و می‌آیند تا ایرانی نو، خرم و آباد، و روشن و دلشاد بنا کنند»... .