Niewątpliwie mamy czas zmian. Na całe szczęście nie zmusza nas do tych zmian wojna, ale (oczywiście) mamy swoje cywilizacyjne troski. Jednak wobec tego typu wstrząsów, także w formacie narodowym – często ‘przerabia się’ te same postawy, wyobrażenia, i często porządkuje sprawy osobiste, rodzinne - bo to są rzeczy na które realnie mamy wpływ. Na wielką politykę bowiem wpływ mamy…. Ograniczony. Chociaż polski wkład w różne bunty narodowe zawsze był całkiem spory.

I dlatego postanowiłam oberzeć film z 1988 Męskie sprawy Jana Kidawy-Błońskiego, o tyle ciekawy, że narratorką jest 10-letnia dziewczynka Gundzia. Typ dzieciaka niemożliwego – taka młoda – stara i superbystra. Pielęgnuje rodzinne tradycje, opiekuje grobem babci Pelagii oraz opowiada losy swoich przodków począwszy od XVIII wieku, przez czasy powstania kościuszkowskiego, listopadowego oraz ucieczkę rodziny w Poznańskie. I robi to dość złośliwie – więc zamiast martyrologii mamy tu osobistą historię, opowiadaną z poczuciem humoru. Bynajmniej nie dziecięcego, ale z dziecięcym głosem.