پس از گذشت دو ماه از بروز کرونا در ایران و یک ماه از سال ۹۹، غده‌های بحرانی نظام آخوندها یکی یکی سر باز می‌کنند. این غده‌های بحرانی محصول تلنبار شدن معضلات سیاسی و اجتماعی طی سال‌های پیشین و به‌طور خاص چند ماه گذشته هستند. در صدر این بحرانها باید از دنباله‌داری آثار قیام آبان ۹۸ یاد کرد.



اگر به تحلیل‌ها و برآوردهای سیاسی پیرامون قیام آبان ۹۸ طی ۶ماه گذشته رجوع کنیم، شاهدیم که این تحلیل‌ها و برآوردها از جانب هر گرایش سیاسی هم که بیان شده باشند، گویای این واقعیت هستند که این قیام یک تحول استراتژیک با اثرگذاری استراتژیک بر آینده نظام آخوندی بوده و کش و قوس‌های آثار آن دامن این نظام را تا سرنگونی محتوم رها نخواهد کرد.



حالا با تکثیر آثار سیاسی کرونا در بدنه و رأس نظام، شاهد بروز پررنگ آثار قیام آبان ۹۸ هستیم. قیامی که زیرساخت آن یک شورش طبقاتی علیه اشرافیت غارتگر سیاسی ـ مذهبی آخوندی بود. از آن پس هم بود که عبارت «قیام گرسنگان» ایران در اصطلاحات و تحلیل‌های سیاسی جای پررنگی باز کرد.



اکنون بحران کرونا که نظام آخوندی می‌خواهد از قبل آن برای خود کیسهٔ‌ گشاد غارتگری بدوزد، منجر به یک بحران موازی شده است که باز هم ریشه در نبرد طبقاتی علیه حاکمیت ولایت فقیه دارد. با چالشهایی که حاکمیت و حکومت در بازی با کرونا ایجاد کرده‌اند تا فقط سیاست و اقتصاد حکومتی را نجات دهند، قیام گرسنگان بدل به یک بحران در تقدیر شده است.



این قیام آن‌قدر نزدیک و در دسترس واقع شده است که حمیدرضا جلایی‌پور یکی از عناصر دلسوز نظام آخوندی که کباده‌کش اصلاح‌طلبی هم هست، در یادداشتی به تاریخ ۳۰فروردین ۹۹ هشدار می‌دهد: «در سال ۹۹ به‌جای شهروند عاصی با میلیون‌ها «عاصیان گرسنه» روبه‌رو خواهیم شد».

در چند سطر بعد در معرفی پیشینه و آدرس این «عاصیان گرسنه» این‌طور می‌نویسد: «سال گذشته همه در اعتراضات آبان ۹۸ با چشم خود مستقیماً ظهور جمعیت «شهروندان بی‌پناه و بی‌افق» را در خیابانهای شهرهای ایران دیدیم. دیگر پژوهش‌گران هم از ظهور و نقش‌آفرینی «شهروند عاصی» و «بی‌قرار» در آبان ۹۸ سخن گفتند. روشن است که در سه ماه گذشته تعداد شهروندان عاصی‌ای که در آبان ۹۸ دیدیم کم نشده است».



سرریز شدن شورش آبان ۹۸در تحریم قاطع نمایش انتخابات و اکنون در بحران کرونا، درد لاعلاجی است که دلسوزان نظام را سخت مشغول کرده است تا دنبال تئوری راهنمای نجات «حاکمیتی متوهم» باشند: «از سوی حاکمیت متوهم یک انتخابات با «مهندسی حذفی» برگزار شده است که در تهران حدود هشتاد درصد مردم در آن شرکت نکردند. به‌نظر نمی‌آید هیچ‌یک از متخصصان اقتصاد و جامعه‌شناسی و سیاست در افزایش بیکاران، گرسنگان و ناراضیان عاصی در سال ۹۹ در اثر بحران کرونا و تداوم سوءحکمرانی‌ها و تحریم‌ها تردید داشته باشد. اگر چنین است، در سه چهار ماه آینده کاهش تعداد «عاصیان گرسنه»، وظیفه خطیر نهادهای حکمرانی و مدنی و شهروندان ایران است. فعلاً مهم‌ترین ضرورت کوتاه‌مدت برای کاهش «عاصیان گرسنه» پرداخت ماهیانه بلاعوض به آنها است که هم در کشورهای دیگر در دستور کار است و هم بهترین اقتصاددانان کشور با همین منابع فعلی به دولت پیشنهاد کرده‌اند». (همان منبع)



اما خودشان هم می‌دانند که کاربستها آن‌قدر از بیخ خراب‌اند که تولید امام‌زاده‌های قلابی نجات‌بخش ـ مثل دستگاه ویروس‌یاب قلابی مستعان ۱۱۰سپاه پاسداران ـ هم افاقه‌ای نخواهد کرد. اعتراف به «توهم» که از ویژه‌گی‌های نهادینه شده در ماهیت و هویت نظام ضدبشر آخوندی است، وجهی از آثار بروز غده‌های بحرانی در شرایط کنونی می‌باشد که حتی تشخیص اولویتها و ضرورتها را هم غیرممکن می‌کند: «داشتن توهم در سطح فردی مصیبت است و مخل تدبیر زندگی فردی است، ولی توهم و دوری از واقع‌نگری در حاکمیت مصیبت عظمی است و حتی تدبیر و مدیریت عادی جامعه را با اخلال روبه‌رو می‌کند. بخشی از «معضلات» جامعه ایران چنان در جلوی چشم است که شناخت آن کار مشکلی نیست بلکه حل‌اش دشوار است. دل‌مشغولی‌ها و اولویت‌های حاکمیت حل این معضلات نیست و حاضر به تصمیمات سخت برای کاهش هزینه‌هایش برای این معضلات هم نمی‌شود». (همان منبع)



مشاهده می‌شود که خیانت خامنه‌ای و روحانی در امر کرونا با هدف حفظ نظام و نه نجات مردم، چقدر به درون نظام سرایت کرده که با صراحت اعتراف می‌کند «دلمشغولی‌ها و اولویت‌های حاکمیت حل این معضلات نیست».

این‌ها همه نشانه‌های چالش بزرگی هستند که با بروز کرونا و آثار سیاسی آن،‌ تفاوت عمیق «دل‌مشغولی‌ها و اولویت‌های» عاصیان گرسنهٔ ایران و نظام ولایت فقیه را هر روز و هر هفته بیشتر نمایان می‌کنند. این‌ها بخشی از نمودهای بحرانهای دنباله‌دار سال ۹۹ هستند که نمونه‌های اعتراف شده، از نتایج سحرشان است. باش تا زنگ کاروان عاصیان گرسنه، از شش جهت ایران سراغ دیوسالار فرعون‌صفت ولایت فقیه گیرد.